Σοβιετική ένωση :Απόρρητα προγράμματα
Πρόγραμμα Алмаз - «Διαμάντι»
Το Πρόγραμμα Αλμάζ (στα ρώσικα Алмаз - «Διαμάντι») ήταν σοβιετικό στρατιωτικό διαστημικό πρόγραμμα επανδρωμένων πτήσεων. Αφορούσε στην τοποθέτηση σε τροχιά τριών στρατιωτικών διαστημικών σταθμών κάτω από την κάλυψη του προγράμματος Σαλιούτ. Οι σταθμοί αυτοί εκτοξεύτηκαν με τα ονόματα Σαλιούτ 2, Σαλιούτ 3 και Σαλιούτ 5. Ο Σαλιούτ 2 έμεινε ελάχιστο χρόνο σε τροχιά, οι άλλοι δυο σταθμοί όμως επανδρώθηκαν και έκαναν κάποιες δοκιμές, κυρίως πάνω στην αναγνώριση στόχων και την καταστροφή στρατιωτικών δορυφόρων.
Μετά τον Σαλιούτ 5, ο Κόκκινος Στρατός έκρινε ότι το κόστος σε χρόνο και τα χρήματα για τη συντήρηση των σταθμών υπερέβαινε τα οφέλη και εγκατέλειψε το πρόγραμμα.
Οι σταθμοί Αλμάζ προτάθηκαν από τον Βλαντιμίρ Τσελομέι σαν απάντηση στο Επανδρωμένο Τροχιακό Εργαστήριο της Αεροπορίας των ΗΠΑ.
Στην αρχική του μορφή το Αλμάζ έμοιαζε πολύ με τον αντίστοιχο
αμερικανικό σταθμό. Το Αλμάζ θα εκτοξευόταν με τον πύραυλο φορέα Πρότον, με πλήρωμα δυο ατόμων που θα επέστρεφαν μετά από ένα μήνα στο διάστημα. Ο εφοδιασμός θα γινόταν με το σκάφος TKS, που και αυτό ήταν προϊόν του σχεδιαστικού γραφείου του Τσελομέι.
Εκτός απ' τον εξοπλισμό αναγνώρισης, στους σταθμούς Αλμάζ υπήρχε και ένα πυροβόλο, εξέλιξη του πυροβόλου αεροπλάνων Νούντελμανν των 23 χιλιοστών. Ο Σαλιούτ 3 δοκίμασε με επιτυχία το όπλο αυτό πάνω σε έναν δοκιμαστικό δορυφόρο. Ο OPS-4, ένας από τους τελευταίους Αλμάζ που κατασκευάστηκαν, έφερε 2 μη κατευθυνόμενους πυραύλους αντί για το πυροβόλο. Ο σταθμός αυτός δεν εκτοξεύτηκε.
το πυροβόλο όπλο των 23mm που είχε ειδικές σφαίρες για το κενό του διαστήματος
μόνο αυτή η φωτογραφία υπάρχει από τον OPS-4 που έφερε αντί για πυροβόλο ,δυο μη κατευθυνόμενους πυραύλους
Δείτε ακόμα
Πρόγραμμα Алмаз - «Διαμάντι»
Το Πρόγραμμα Αλμάζ (στα ρώσικα Алмаз - «Διαμάντι») ήταν σοβιετικό στρατιωτικό διαστημικό πρόγραμμα επανδρωμένων πτήσεων. Αφορούσε στην τοποθέτηση σε τροχιά τριών στρατιωτικών διαστημικών σταθμών κάτω από την κάλυψη του προγράμματος Σαλιούτ. Οι σταθμοί αυτοί εκτοξεύτηκαν με τα ονόματα Σαλιούτ 2, Σαλιούτ 3 και Σαλιούτ 5. Ο Σαλιούτ 2 έμεινε ελάχιστο χρόνο σε τροχιά, οι άλλοι δυο σταθμοί όμως επανδρώθηκαν και έκαναν κάποιες δοκιμές, κυρίως πάνω στην αναγνώριση στόχων και την καταστροφή στρατιωτικών δορυφόρων.
Μετά τον Σαλιούτ 5, ο Κόκκινος Στρατός έκρινε ότι το κόστος σε χρόνο και τα χρήματα για τη συντήρηση των σταθμών υπερέβαινε τα οφέλη και εγκατέλειψε το πρόγραμμα.
Οι σταθμοί Αλμάζ προτάθηκαν από τον Βλαντιμίρ Τσελομέι σαν απάντηση στο Επανδρωμένο Τροχιακό Εργαστήριο της Αεροπορίας των ΗΠΑ.
Στην αρχική του μορφή το Αλμάζ έμοιαζε πολύ με τον αντίστοιχο
αμερικανικό σταθμό. Το Αλμάζ θα εκτοξευόταν με τον πύραυλο φορέα Πρότον, με πλήρωμα δυο ατόμων που θα επέστρεφαν μετά από ένα μήνα στο διάστημα. Ο εφοδιασμός θα γινόταν με το σκάφος TKS, που και αυτό ήταν προϊόν του σχεδιαστικού γραφείου του Τσελομέι.Εκτός απ' τον εξοπλισμό αναγνώρισης, στους σταθμούς Αλμάζ υπήρχε και ένα πυροβόλο, εξέλιξη του πυροβόλου αεροπλάνων Νούντελμανν των 23 χιλιοστών. Ο Σαλιούτ 3 δοκίμασε με επιτυχία το όπλο αυτό πάνω σε έναν δοκιμαστικό δορυφόρο. Ο OPS-4, ένας από τους τελευταίους Αλμάζ που κατασκευάστηκαν, έφερε 2 μη κατευθυνόμενους πυραύλους αντί για το πυροβόλο. Ο σταθμός αυτός δεν εκτοξεύτηκε.
το πυροβόλο όπλο των 23mm που είχε ειδικές σφαίρες για το κενό του διαστήματος 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
add your comment here