Ποίο είναι το στρατηγικό σχέδιο του Πούτιν για το μέλλον της Ουκρανίας ;

Στο ερώτημα “ποιές είναι οι επιδιώξεις του Πούτιν στην Ουκρανία” προσπαθεί να δώσει απάντηση το άρθρο που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στην ιστοσελίδα του Foreign Policy. Οι συντάκτες του δημοσιεύματος Elias Groll και Reid Standish αναγνωρίζουν ότι ο Πούτιν νοιώθει σήμερα ισχυρός και επιδιώκει να διαμορφώσει το νέο χάρτη της περιοχής ο οποίος σύμφωνα με τις νεώτερες εξελίξεις περιλαμβάνει ακόμα και την δημιουργία μίας νέας κρατικής οντότητας μεταξύ της Ουκρανίας και της Ρωσίας. Έχοντας υλοποιήσει με επιτυχία το σχέδιο κατάληψης και προσάρτησης της Κριμαίας, η Ρωσία φαίνεται να στηρίζει την προσπάθεια των Ρωσόφωνων της Αν Ουκρανίας να διευρύνουν τα εδάφη που ελέγχουν προς τα νότια και πιο ειδικά προς τις ακτές της Αζοφικής θάλασσας. Έχοντας σταθεροποιήσει τις θέσεις του στο βορά και εγκλωβίσει 7.000 Ουκρανούς στρατιώτες σε πέντε μεγάλους και τρείς μικρότερους θύλακες, οι δυνάμεις των Ρωσόφωνων του Ντονμπάς έστρεψαν την κύρια επιθετική τους ενέργεια σε συνεργασία σύμφωνα με το ΝΑΤΟ με 1.000 Ρώσους στρατιώτες που εισήλθαν στο Ουκρανικό έδαφος προς τις πόλεις. Ήδη από τις 29 Αυγούστου οι δυνάμεις των Ρωσοφωνων έχουν ολοκληρώσει την περικύκλωση της Μαριούπολης, αφού κατάφεραν να φτάσουν στο χωριό Osipenko μερικά χιλιόμετρα βόρεια της παραλιακής πόλης Berdyansk. Μέσα στην Μαριούπολη μία πόλη 492.000 κατοίκων, έχουν οχυρωθεί περίπου 3.000 άνδρες των Ουκρανικών Ενόπλων Δυνάμεων οι οποίοι περιμένουν από μέρα σε μέρα την επίθεση των Ρωσόφωνων. Είχε προηγηθεί η ταχύτατη κατάληψη της πόλης Novoazovsk και η πραγματοποίηση ενός υπερκερατικού ελιγμού και η πλήρη αποκοπή της Μαριούπολης απο την υπόλοιπη Ουκρανία με ταυτόχρονη εκδιώξη των Ουκρανικών δυνάμεων προς την πόλη Zaporizhia. Σύμφωνα με τα ρωσικά ΜΜΕ ήδη μονάδες των Ρωσόφωνων έχουν φτάσει στα προάστια της πόλης οι υπασπιστές της οποίες έχουν από την Παρασκευή ξεκινήσει τις προετοιμασίες για την άμυνα της. Οι στρατιωτικές επιτυχίες των Ρωσόφωνων από τα μέσα του μήνα μέχρι σήμερα έχουν συνεισφέρει σημαντικά στην ενίσχυση του οπλοστασίου των ανταρτικών μονάδων οι οποίες έχουν μετατραπεί σε ένα ημι-τακτικό Στρατό. Πιο αναλυτικά από τις 16 Αυγούστου μέχρι και την 23 Αυγούστου οι Ρωσόφωνοι κατάφεραν να αποκτήσουν από τον εξοπλισμό που άφησαν πίσω τους οι Ουκρανοί 16 άρματα μάχης Τ-64, 25 ΤΟΜΑ, 18 ΤΟΜΠ, ένα αναγνωριστικό όχημα, ένα πολλαπλό εκτοξευτή ρουκετών BM-27 Uragan των 220 χλστ, δύο αυτοκινούμενα πυροβόλα S1 Gvozdika των 122 χλστ, τέσσερα ρυμουλκούμενα πυροβόλα D-30 των 122 χλστ, τέσσερις όλμους ένα δίδυμο πυροβόλο ZU-23-2 23 χλστ και 33 οχήματα. Συνολικά από τον Ιούνιο του 2014 οι Ρωσόφωνοι έχουν εντάξει στο οπλοστάσιο τους από τα οπλικά συστήματα που άφησαν πίσω τους οι Ουκρανοί μετά από μάχες 79 άρματα μάχης Τ-64, 94 ΤΟΜΑ, 57 ΤΟΜΠ, 24 πολλαπλούς εκτοξευτές ρουκετών ΜΒ-21 Grad ένα πολλαπλό εκτοξευτή ρουκετών BM-27 Uragan των 220 χλστ, δύο αυτοκινούμενα πυροβόλα S1 Gvozdika των 122 χλστ, και τέσσερα ρυμουλκούμενα πυροβόλα D-30 των 122 χλστ. Με τον εξοπλισμό αυτό, καθώς και με άρματα μάχης και άλλα οπλικά συστήματα που εστάλησαν από τη Ρωσία, οι δυνάμεις των Ρωσόφωνων φαίνεται να υλοποιούν το στρατηγικό σχεδιασμό της Ρωσίας για το μέλλον της περιοχής ο οποίος σύμφωνα με Σουηδούς αναλυτές περιλαμβάνει την κατάληψη μίας λωρίδας γης που θα συνδέσει τις περιοχές του Luhansk και Donetsk με την Κριμαία φτάνοντας μέχρι την πόλη Χερσόν και τις εκβολές του ποταμού Δνείπερου. Όπως αναφέρουν στην μελέτη που συντάχτηκε τον Απρίλιο του 2014 από τους ειδικούς αναλυτές της Σουηδικής Υπηρεσίας Αμυντικών Ερευνών, στόχος της Ρωσίας είναι η δημιουργία μία χερσαίας ζώνης η οποία θα ξεκινά από το Luhansk, θα συνεχίζει προς το Donensk, θα περιλαμβάνει μία σημαντική περιοχή βόρεια της Mariupol, η οποία θα βρίσκεται μεταξύ των ουκρανικών πόλεων Zaporizhia και Energodar και των ακτών στην Αζοφική θάλασσα και θα καταλήγει στην παραποτάμια πόλη Kherson. Το σχέδιο της Ρωσίας σύμφωνα με τους Σουηδούς αναλυτές περιλαμβάνει επίσης την κατάληψη της πόλης Odessa και την ένωση της με την περιοχή της Υπερδνειστερίας που ελέγχεται από Ρωσόφωνους καθώς και της βιομηχανικής πόλης Kharkiv στην βόρεια Ουκρανία. Με την ένωση της περιοχής της πόλης της Οδησσού και της Υπερδνειστερίας, η Ρωσία αποκτά πρόσβαση δια θαλάσσης σε αυτή την απομονωμένη, αποσχισθείσα από την Δημοκρατία της Μολδαβίας ρωσόφωνοι περιοχή. Ουσιαστικά εαν τελικά οι Σουηδοί αναλυτές έχουν δίκιο στις εκτιμήσεις τους ο Πούτιν επιδιώκει την μερική αποκατάσταση των αδικιών που προκλήθηκαν από την διάλυση της ΕΣΣΔ, την προστασία των Ρωσικών ή Ρωσόφωνων πληθυσμών στις γειτονικές χώρες, την διατήρηση της γεωπολιτικής παρουσίας της Ρωσίας στην Μαύρη θάλασσα μέσω της προσάρτησης της Κριμαίας και την προστασία αυτή μέσω της δημιουργίας μίας οντότητας που θα ελέγχεται από την Μόσχα και θα κατέχει εδάφη βόρεια της Χερσονήσου, καθώς και την μεγαλύτερη βιομηχανική πόλη της Ουκρανίας το Kharkiv στερώντας από το Κίεβο ένα σημαντικό οικονομικό-βιομηχανικό κέντρο. Για όλα αυτά η Ρωσία δεν φαίνεται να επιθυμεί να εμπλακεί σε ένα γενικευμένο πόλεμο τον οποίο ούτως ή άλλως η Ουκρανία δεν μπορεί να διεξάγει αφού μέσα σε μία εικοσαετία οι κυβερνήσεις της απαξίωσαν τις Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας, ενώ ούτε και το ΝΑΤΟ ή η ΕΕ φαίνεται να μπορούν οικονομικά ή πολιτικά να στηρίξουν μία απόφαση για πόλεμο με την Ρωσία. Ουσιαστικά η Ρωσία εκμεταλλεύεται την οικονομική κρίση της ΕΕ την αναποφασιστικότητα και την φοβία των ηγετών της Δύσης για μία νέα πολεμική αναμέτρηση σε ευρωπαϊκό έδαφος αφού αυτή την φορά οι μάχες θα μπορούσαν να διεξαχτούν σε ευρωπαϊκό έδαφος με μία ισχυροποιημένη στρατιωτική δύναμη που διαθέτει πλέον τα μέσα, την οικονομική δύναμη, την αποφασιστικότητα και την κοινωνική αποδοχή και αντοχή για μία ένοπλη σύγκρουση με σημαντικές ανθρώπινες απώλειες. Δυστυχώς η “μαλθακή” Ευρώπη που εφησυχάστηκε στις δάφνες της νίκης της στον Ψυχρό Πόλεμο πίστεψε ότι οι πόλεμοι δεν αποτελούν πια το μέσο για την υλοποίηση της πολιτικής και επαναπαύτηκε στην ψευδή ισχύ του Διεθνούς Δικαίου το οποίο εφάρμοζε κατα το δοκούν. Οι γαλουχημένες σε ένα ειρηνικό, πολιτισμένο, ευρωπαϊκό όπως συνηθίζεται να ονομάζεται περιβάλλον ηγεσίες της Ευρώπης δεν μπορούν να λάβουν πια δραστικές αποφάσεις, οι οποίες περιλαμβάνουν τη χρήση βίας και κινδυνεύουν να προκαλέσουν το θάνατο σε Ευρωπαίους πολίτες. Ουσιαστικά ο Πούτιν αξιοποιεί την απέχθεια της Ευρώπης για τη χρήση βίας και την ευαισθησία των πολιτικών ηγεσιών και κοινωνιών της, στο ζήτημα των ανθρώπινων απωλειών. Με λίγα λόγια η οικονομική κρίση, η στρατιωτική αδυναμία του ΝΑΤΟ και των ευρωπαϊκών χωρών σε συνδυασμό με τον φόβο των λαών της Ευρώπη για νέες εκατόμβες νεκρών αποτελούν τα σημεία πάνω στα οποία βασίζεται ο Πούτιν για την επιτυχή ολοκλήρωση του εγχειρήματος του, εκτός εαν η Δύση μπορέσει να ορθώσει τελικά το στρατιωτικό της ανάστημα…..